Ik denk vaker aan jullie dan jullie weten. Ik vraag me vaak af wat ik kan doen om jullie meer en sneller en beter te leren.

Soms kies ik te moeilijke artikels om samen te lezen. Ik heb de neiging om te snel te gaan. Ik heb weinig geduld met repetitieve grammatica-oefeningen. De laatste jaren probeer ik daar wel meer aandacht voor te hebben. Vooral met beginners.

Ik push jullie om veel te praten. Daarom bombardeer ik jullie met vragen. Ik wil niet dat jullie jullie vervelen. Het is waar dat ik vaak negatieve, donkere thema’s kies. Ik hoop wel dat ik die dan spontaan en vrolijk presenteer. Het is gek. Ik voel meer enthousiasme en passie als ik over iets vreselijks praat dan als ik over iets ‘leuks’ praat. Ook dat probeer ik de laatste tijd een beetje bij te sturen. Ik cover meer thema’s die mij eigenlijk nauwelijks interesseren. Zoals reizen of eten of kledij of auto’s of sport of zo. Misschien alles wat jonge mensen blijkbaar leuk vinden.

Ik geef graag les. Ik geef elke dag van de week les. Dat stoort me niet. De meeste studenten zijn echt hele leuke mensen. 1 of 2 procent van mijn studenten zijn irritant. Echt irritant. Ook krijg ik enorme zenuwen van de chaotische administratie die komt kijken bij dit beroep van privé-leraar. Dat heeft soms een effect op mijn humeur tijdens de lessen. Dat spijt me, want het liefst concentreer ik me op jullie leeefwereld. Ik denk: hoe meer interesse ik toon in jullie als individuele personen hoe sneller jullie leren en hoe meer plezier jullie hebben.

Ik probeer van de lessen iets te maken waar jullie thuis zijn.

Dat vergt veel inspanning, maar een klassieke, droge, onpersoonlijke les vergt nog veel meer inspanning, want ik lijd dan en jullie ook. Leren moet verdomme plezierig zijn. Tenminste toch 80 procent van de tijd.